1920'de Rio de Janeiro'da doğan José Mauro de Vasconcelos, annesi ve babası sayesinde iki farklı kültürün etkisi altında yaşadı. Hayatı boyunca yoksulluk içinde yaşayan yazar, hayatının zorluklarını aşmaya çalışmış ve gözlemlerini eserlerine yansıtmıştır. Başyapıtı Sugar Orange'ı (Şeker Portakalı) 12 günde yazdığını iddia eden yazar ekliyor: "Ama bunu 20 yıldan fazla bir süredir kalbimde tuttum!"
İyi bir gözlemci olan Brezilyalı yazar 24 Temmuz 1984'te öldü. José 26 Şubat 1920'de Rio de Janeiro yakınlarındaki Bangu'da, yarı Kızılderili yarı Portekizli, yoksul bir ailenin on bir çocuğundan biri olarak doğdu. Hayatında iki farklı kültürün izleri vardı. Jose maddi olarak mutlu doğmadı. 10 kardeşe sahip olmak, hayatın bazı ayrıcalıklarını kaybetmek anlamına geliyordu.
Sonuç olarak 11 çocuğun bakımı ve eğitimi son derece zordu.
Ailesi, Jose'yi kuzeydoğu Brezilya'da Natal'da yaşayan amcasının yanına okuması için gönderdi. Jose akıllı bir çocuktu ve okula gitmeden kendi çabasıyla okumayı öğrenmişti. En büyük varlığı hayal gücüydü.
Jose, Natal'da liseyi bitirdi. Daha sonra üniversitede tıp eğitimine burada devam edecek ancak bu sadece iki yıl sürecekti.
Natal, Jose'nin yaşamayı öğrendiği yer oldu. Onu etkileyen her duygu bu topraklarda kalbine ve zihnine kazındı. Pottingi Nehri'nde yüzmeyi 9 yaşındayken öğrendi. Jose ayrıca o gün ilk büyük hayalini de gördü. Gelecekte bir gün yüzme şampiyonu olacaktı.
Tıp eğitimini tamamlamamış olan Jose, resim, hukuk ve bazen de felsefe alanlarında kariyer yapmak istemiş, ancak bu fikirler kendisine çekici gelmemiştir. Hayallerinin peşinden gitme sırası ona gelmişti Jose yeni hayaller aramak için Rio de Janeiro'ya gitti.
Jose eğitimini bitirdi ve kariyerine boks koçluğuyla başladı. Kafasında o kadar çok şey vardı ki; ama yaşamak için para da kazanması gerekiyordu. Bir süre tarım işçisi olarak çalıştı. Daha sonra garson ve balıkçı olan Jose, hayatı boyunca çalıştı ve hep çocukluğunu düşündü.
Bu günler, o zor günlerin bir uzantısı gibiydi. Elbette bir gün ışığa giden bir yol bulacak ve her şey yoluna girecek. En azından Jose'nin inanmak istediği buydu.
Jose'nin hayali, şimdiye kadar yaşadığı hayatın yanında yüreğinde ve zihnindekileri dökmenin yollarını bulmaktı. Sanki bir yolunu bulduğunda teselli bulacak gibiydi ve bunun da yolu yazmaktı.
Jose yaşantısını romanları ve hikayeleri için değerli kaynaklar olarak kullandı. Bu çalışma sayesinde farklı çevrelerde farklı karakterlere sahip insanlarla tanıştı. Gözlem tarafında o kadar güçlüydü ki herkesten bir karakter çıkardı.
Jose, kendi deneyimlerini yazmak ile yazdıklarını yaşamak arasında duygularını kontrol eden ince bir çizgi çizdi.
Jose, çok yönlü kişiliğinin ve yaşadıklarının yansıması olan hikayeleriyle, en çok çocukları ve çocuk kalmayı bilenleri kalbinden yakaladı…
Jose, ister bir çocuk ister genç bir adam iken, hayatı boyunca çok güçlü bir hayal gücüne sahipti. Yazma yeteneği de erken yaşlardan itibaren belirgindi. Kendini yazılı olarak ifade etmek için büyük bir istek vardı.
İlk kitabı “Yaban Muzu'”nu 1942'de yayınladı. Henüz 22 yaşındaydı. Yazmanın ilk adımı olan bu kitabın oldukça başarılı olduğu görüldü. En popüler eserlerden biri olan "Beyaz Toprak" 1945 yılında yayınlandı.
1961'de piyasaya sürülen "Kayığım Rosinha" ile ününün zirvesine ulaştı. Dünyada tanınmaya ise Zeze'nin hikayesi "Şeker Portakalı" ile başlayacaktı.
Yazdığı kitaplar, daha sonraları özellikle Brezilya'da birçok filmin de ilham kaynağı ve konusu oldu.
Jose, 24 Temmuz 1984'te akciğerlerindeki enfeksiyon nedeniyle öldü. Jose, 24 Temmuz 1984'te akciğerlerindeki bir enfeksiyondan öldü.
Çocukluğundan beri kaybetmemiş ve artan duygusallığıyla acıyı keşfetmiş, her zaman başkalarını keşfetmenin bir yolu olmaya çalışmıştır. Çünkü artık acının varlığının farkına varmıştı ve o kadar güçlü duyguya sahip olmasaydı canı yanmıştı.
Hayatından öğrendiklerini yazdı. Bazen eleştirildi ama her zaman sevildi. Acının olduğu yerde kaçınılmaz aşk vardı. Bu, hayatın özel gerçeklerinden biriydi.
